Iedere ochtend áls ik opsta, visualiseer ik optimistisch.
’Straks sta ik op met energie, uitgerust begin ik aan de dag.
Ik heb er zin in.
Iedere cel in mijn lijf voelt dat ik het aankan’.
Zo denk ik mezelf uit bed.
De gedachten vóór ik opsta, zijn heel anders,
namelijk: ‘Oh nee, wat voel ik me enorm moe.
Mijn maag duizelt nog van de slaap.
Ik wil nog slapen maar dat lukt al niet meer’.
Mijn piekergeest was al volop wakker
en had zin in de hele dag piekeren.
Jarenlang was dit mijn patroon.
Ik had mezelf al een ‘onbewust somber opsta moment’ gegeven.
Ik kon niet anders.
Jarenlang sleepte ik mijzelf voort.
Ik had mijn gedachten, piekerdagen, somberheid
en de eeuwige discussie in mijn hoofd niet onder controle.
Het vloog alle kanten op.
Ik discussieerde met mezelf. ‘Mocht ik wel moe zijn van mezelf?
Of ik wel toe mocht geven aan een dutje?
Als ik dan in bed lag ging de maalstroom aan gedachten in rap tempo voort.
Ik zette van alles in: Ik ademde van mijn tenen naar mijn hoofd,
stelde me voor hoe ik zonlicht inademde en al mijn cellen zich verlichtte.
Een ondertoon van mijn discussiërende zelf bleef opgewekt aanwezig.
Uitrusten was niet aanwezig.
Mijn energielek is een proces geweest van jaren stress, verdriet,
doorgaan, overleven, gesprekken, meer overleven, oprekken
van mijn grenzen tot grenzeloosheid.
Twijfel, onzekerheid, eenzaamheid, meningloosheid,
veel praten over de zorgen maar er niets echt aan doen.
Want ik wist niet wat. Ik dacht wel aan sporten, maar deed het niet.
Ik dacht wel aan leuke avondjes met vriendin op stap,
maar ik deed het niet. Afleiding vond ik belachelijk.
Ik moest juist door mijn verdriet heen.
Er kwam alleen nooit een einde aan.
Erger nog, de put bleek eindeloos diep.
Waar ben ik begonnen om dan met mijn energielek te dichten?
Waar begint het verschil?
Als ik uitgerust ben, ga ik een plan bedenken.
Oh nee, dat was juist het probleem.
Op internet, in boeken vond ik juist wat mij niet hielp.
Ik zonk steeds dieper weg. Ik dacht dat ik er zo doorheen kwam.
Yogacursussen, meditatie, visualisering.
Ben ik de enige bij dit niet werkt?
Ik zat zo snel in mijn spoor van beredenering en denken.
Ook dacht ik dat de schuld buiten mij lag.
Als dit nou zo was, dan was ik niet zo….
Als ik geen reuma had, dan was ik…..
als de zon nou eens scheen, dan kon ik tenminste naar buiten.
Tot de zon scheen, dan dacht ik weer: als de zon nou eens niet scheen….
Als ik nou eens niet zo veel denk…
probeer dat maar eens….
Op een dag had ik een gedachte:
Ook als ik moe ben, kan ik functioneren.
Het is niet leuk, maar het kán wel. Ik deed het (actie).
Moe zijn is niet leuk, maar ik kan leven met moeheid.
Leuke dingen doen als ik uitgeput ben. Het kán.
Ik gaf mijn verzet op. Mijn verzet tegen mijzelf.
Mijn weerstand tegen het leven.
Ja ik ben moe en dat kan ik niet veranderen.
Ik heb nog een leven.
Wat een eye opener…
Om dat te zien, moet ik doen. In beweging komen.
Eruit stappen.
Uit mijn slome patroon van denken, discussie voeren met mijzelf,
de eeuwige somberheid, het verlammende gevoel van uitgeput zijn.
Het is allemaal aanwezig.
Mijn leven is meer dan moeheid.
Ik kan alles doen. En het lukte.
Ik kan buiten zijn, genieten, plezier hebben, en leven.
Eindelijk leven.
Het lijkt de oplossing: dat is het niet.
Momenten van spanning, als ik uit mijn vertrouwde doen ben,
als ik het te druk heb, dan komt de trigger….
en dan val ik zo weer in mijn oude bekende patroon.
Het verschil is, dat ik het weet en dat ik kan kiezen wat ik er mee doe.
Ik sta mijn moeheid toe.
Dan leg ik even mijn hoofd ten ruste. Het mag er zijn.
Dan hoef ik niet meer te piekeren, mijn gedachten hoeven niet meer
te malen. Ik mag even rusten en mij terug trekken.
Het mag van mij. Ik ben niet mijn moeheid.
Ik ben gewoon even moe. Daarna sta ik verkwikt op.
Mijn vermoeidheidsaanvallen zijn er soms even en
niet meer zo opdringerig aanwezig.
Er is geen oplossing voor het energielek, behalve een mix van accepteren
en toegeven.
Een patroon vinden in de vermoeidheid kan wel inzichten geven.
Zo kan je zorgen dat de aanvallen beter en voorspelbaarder verlopen.
Moeheid is een symptoom van trauma, en jarenlang emotionele stress.
Je overlevingsstrategie werkt vast goed en je hyper alert voelen voor
stemmingen van anderen zorgen er mede voor dat de vermoeidheid
in stand gehouden wordt.
Zaken die buiten jezelf liggen, maar die je hebt ver-innerlijkt.
Dat kan anders. En het kan beter.
Hier kan een frisse wind dooreen, zodat je gedachten erover flexibeler worden.
Susan Suustra
