Het eindstation was nog niet in zicht. Toch stopte de trein. Ik dacht dat ik kon blijven zitten.
Blijkbaar was dit mijn eindstation. Beduusd stapte ik uit. Ik wist niet goed waar ik nu heen zou gaan. Mijn ov kaart bliepte enthousiaster dan ik.
Ik kocht een plattengrond en vouwde hem open. Wat is de voor- en achterkant? Ik zag het niet en was er gelijk klaar mee: geen zin in onhandige dingen vandaag…en mikte hem met souplesse in de vuilnisbak.
Ik volgde mijn intuïtie, blindelings. Ik ging op pad, links, rechtdoor, rechts en zo verder.
Na een uurtje of wat kwam ik bij een groen grasveld. Ik ging zitten om mijn broodjes op te eten. Helaas…die lagen nog in de trein. Meer dan mijzelf had ik niet bij me.
Midden in het veld zat een jonge vrouw met lang zwart haar.
Ik wreef in mijn ogen: zag ik het wel goed? Was dit een nimf….tolde mijn hersenen niet wat te snel….? Langzaam liep ik naar haar toe en in haar hand hield zij een peer: ‘alsjeblieft, deze is voor jou’. Ze wees in de verte en zei: ‘Ik weet de weg ook niet’.
Tijd om te denken had ik niet, want de honger was te groot. Ik wandelde rustig door. Worstelend door hardnekkige rietstengels en vanuit mijzelf begon ik een liedje te zingen.
‘Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom……’. Ik schrok van de aanblik van een blonde vrouw en heel zacht zei ze iets:’ ik heb een sinaasappel verstopt’, ze lachte alsof Halloween in levenden lijve tegenover mij stond. Honger overwint angst. Ik vond wat ik zocht.
Dit maak ik nooit meer mee, dacht ik. Zij zwaaide met haar zwarte nagels en riep: ik weet de weg ook niet. Ik vervolgde mijn intuïtieve weg naar weet-ik-veel.
Ineens werd ik bijna omver gereden door een aan elkaar geplakte auto met duck tape. De chauffeur kwam op mij af. Hij zei: ‘Ook in rust, kan het onrustig zijn’. Vermakelijk zei hij erachter aan: het geldt ook andersom’. Hij moest erg lachen om zijn eigen grap.
Moest ik onder de indruk zijn? ‘Waar ga je eigenlijk heen?’. De man wapperde met zijn lange zwarte haar en zei: ‘kom maar mee’. Mijn maag knorde vrolijk op de muziek mee. Plotseling stopte hij bij een eethuis en bestelde een poke bowl.
Precies wat ik niet kende en wat wel smaakte.
De wasibi stopte ik in mijn knapzak…je weet nooit…. ‘.
Ik nam afscheid ‘Ik red het wel’, zeiden we tegen elkaar.
Mijn buikje gevuld, op weg naar een winkel waar ik een tekenblok met kleurpotloden kocht. Ik tekende naar hartenlust mijn eigen route kaart, met zelfverzonnen straatjes en gaatjes, huisjes en steegjes. Ik vertrouwde mijn eigen plattegrond.
Als door een magneet werd ik aangetrokken door muziek. Mijn lijf danste op het ritme en ik kon mezelf niet stilhouden…voor ik het doorhad stond ik op de dansvloer en danste naar hartenlust met de lange meneer en zijn knappe vrouw. Het was buiten mijn comfortabele veiligheid en het ging vanzelf.
Ineens overviel mij een gevoel van weemoedigheid. Een eenzaam gevoel.
Ik keek waar ik vandaan kwam: station Alkmaar Noord.
Daar was ik weg. Ik zag de raampjes in de verte met allemaal mensen. Ik voelde me alleen en ineens voelde ik dat ik ben niet alleen was. Ik keek naast me…en al die tijd was jij bij me. Samen liepen we deze weg, de onbekende weg, ergens heen.
Susan Ruiter
januari 2022
