Wat ik geleerd heb van de oppashond.
Er schuilt zo nu en dan een levensles in de kleinste dingen. Je moet het even willen zien. Uit iedere situatie kun je iets goeds, leuks en leerzaams halen. Ook kun je overal een leuk verhaal van maken, en vanuit een ander perspectief lijkt het een ander verhaal.
Het leven valt niet te voorspellen en dat is maar goed ook
Dag 1
Blijf, zeg ik tegen de oppashond,
Gaan, verstaat hij.
En zoef, daar gaat hij op eigen initiatief,
richting eenden avontuur.
Ik ren achter hem aan,
en in mijn snelheid let ik niet genoeg op.
Hij sleurt me mee het leven in,
over het grasveld, langs de bomen.
‘Help’ dat is de enige gedachte die ik heb.
Niets is meer erg, alles vervaagd.
Thuis herstel ik met een slokje tegen de schrik.
Hij zegt Gaap. Ik ook.
Dag 2
Na een nacht met vreemde geluiden,
toch in slaap gevallen.
Oppashond ligt beneden in de gang,
Het is een hond die niet de trap op durft.
Dacht ik.
Ik schrok mij dan ook wezenloos
toen hij in het vroege zondagmorgen uur plots in de badkamer lag.
De-hond-die-de-trap-niet-op-durft,
Durft het toch wel.
Als een spook in de ochtend,
Ik schrok. Hij schrok. Manlief schrok,
wellicht schrok heel Koedijk.
De dag is nog jong en ik voel mij ineens stokoud.
Nadat we allebei beneden zijn gekomen,
pak ik de hondenriem.
Dag 3
Jij knaagt op je konijnenoor
en ik drink mijn koffie.
Tot zover alles vredig en goed.
De zon kruipt gemoedelijk door de vieze ramen toch naar binnen.
Teder aai ik je tussen je oren.
Plotseling besluit je op schoot te springen.
De hete liefde loopt uit mijn kopje.
De bank, vloer, kleding, alles is een puinhoop.
‘Zie je dat niet?’ zeg ik tegen je.
Je grote kop naast die van mij,
je bent blij. Je wilt mij.
Ik denk aan jou, en aan mij.
Jij bent vrij en ik ruim de troep wel op.
Les 3: Geniet van de kleine momenten des levens en drink snel je koffie.
Dag 4: Slot
Uitgeput zit ik in de stoel. Nabelevenen en herbeleven,
alsof je aanvoelt dat ik mijmer over jou,
leg jij je pootje zachtjes op mijn been.
Ik vat dit op als liefde,
jij als honger.
Je bijt hongerig in mijn hand,
Jij vat dit op als worstjes,
Ik als ‘AU’.
Ik spreek je toe, maar dat helpt niet.
Afgelopen dagen veel geleerd over liefde, grenzen en
jou. Je wordt strakjes gehaald door je baasjes.
En zie ik dat nou goed: je zwaait naar mij!
en zie ik het echt goed; je glimlacht naar mij.
Misschien zie ik het niet goed,
Ik vat het gewoon zo op.
Tot de volgende keer!
Naschrift van de oppashond zelf:
Ik, de oppashond, vind er ook wat van.
Het waren vermoeiende dagen voor mij.
Met al mijn enthousiasme heb ik geprobeerd om ze
lekker actief te maken. Ik sleepte ze mee door de buurt.
Ik was super vrolijk en had veel zin in actie. Ik wil nooit moe zijn, dus
ik stuiter maar door. Lekker iniatief vol en onderzoekend.
Ze raakte steeds minder enthousiast. Heel gek.
De oppasman was wel sterk, ik kreeg hem niet omver.
Ik probeerde het steeds. De oppasvrouw vertoonde vluchtgedrag,
ze ging steeds naar het filmhuis. Als ze thuis was aaide ze me tussen mijn oren,
dat was lief. Ik kwijlde van liefde toen ik bij haar op schoot sprong.
Ik geloof niet dat ze dat zo geweldig vond.
Mijn taak heb ik volbracht: het stel animeren. Dat is geslaagd. Bij het afscheid deed ik iets wat ik nog nooit gedaan had:
Ik glimlachte en zwaaide een beetje, het was best te doen, daar in Koedijk.
