Gaat deze relatie het redden?
Ik stond op de roltrap mijn situatie te overdenken. Ik wilde een jurk terugbrengen en had ( gelukkig) de bon nog. Nog maar een week geleden vond ik de jurk prachtig, maar thuis deed ik de jurk aan en vond dat ik eruitzag als een opgeklopte smurf. Ik zou me hier nergens mee kunnen vertonen. Spijt van mijn koop. Gelukkig kon ik de jurk terugbrengen. Dat ging met een huwelijk niet. Naast me stonden 2 vrouwen. Ze deelden zielenroerselen over hun relatie en iedereen kon het horen. Ze waren niet tevreden. Het zette me zwaar aan het denken.
Over het huwelijk en hoe de waarheid die je ooit voelde kan veranderen in onwaarheid. Je kiest om je leven te delen met een ander. Op dat moment zegt je hele wezen: Ja, ik wil. Je leert met elkaar leven. Het is je veiligheid het is je privé, je intieme leven, je kent alles van elkaar. Je leest elkaar. Het lijkt alsof het voor eeuwig is. Hoeveel waard zijn de woorden die je dan meent vanuit je diepste gevoel. Wat zijn die waard als je na 20 jaar andere gevoelens hebt.
Verderop was een echtelijke ruzie hoorbaar. De man, met buik, paste net niet in de trui, en de vrouw wees hem op zijn gewicht. Ze keek niet blij en hij al helemaal niet. Zij had een staart van grijs haar op haar hoofd. Hij had uitpuilende ogen en dikke wallen eronder. Vast niet van de spannende seks, dacht ik. ‘Ik wil gewoon een maat groter, wat is daar nou erg aan! Dit zit niet lekker. De vrouw: vroeger was je veel slanker. Als je nou eens minder chips at, en meer zou sporten, dan voel je je ook beter en zeur je niet altijd zo’. De man: ‘Ik zeur toch niet. Ik vraahaaag gewoon wat’. Ik verstond niet precies hoe ze verder gingen. Zijn lippen bewogen: ‘takkewijf’. Dit huwelijk is al dood.
Ik zie voor me, hoe hij haar op een dag ten huwelijk vroeg. En zij straalde van geluk. Overal vlinders, vogels en zachte muziek. Ze waren nog rimpelloos en een tikje ondeugend. Zij met een goed zittende volle haardos. Hij nog met zijn echte tanden en geen hoortoestel. Ze beloofde elkaar eeuwige liefde en het voelde ook zo. Diep van binnen. Er kwam een huis, een boom, een grasmat, een beest en een paar kinderen.
De trui werd niet gekocht. Hij stond inmiddels buiten te wachten en zij deed nog een rondje langs de vrouwentasjes. Hij keek ongeduldig op zijn mobieltje en zij was afgeweken naar de zomertruitjes. Ze had geen haast. De stoom kwam uit zijn oren. Dit werd geen leuke avond.
Ik was mijn jurk kwijt, zij hun huwelijk. Of waren ze zichzelf kwijt geraakt in de jaren? En herinnerde ze elkaar aan, wat ze kwijt waren geraakt. Gefrustreerde projectie. Ze namen elkaar kwalijk, wat ze zelf misten en gaven elkaar de schuld. Ik spurtte de winkel uit. Ik houd helemaal niet van winkelen en vroeg mij af wat me bezielde om een knalblauwe jurk te kopen. Soms sta je versteld van jezelf. Gelukkig. Ik humde wat en voelde mij weer rijk met mijn goede beslissing. Een jurk kan je ruilen. Maar een pesthumeur niet.
Susan Veenstra
