De bel gaat. Er staat een vrouw voor de deur van mijn eigen leeftijd. Ze komt voor het eerst.Ze komt haar verhaal brengen. Het is begin 2017.
Ik schenk koffie voor haar in. Een traject begint.
Haar verhaal neemt me mee naar haar duistere worsteling met haar leven.
Alle wegen lijken een andere kant op te gaan. Een grote verkeerschaos is haar systeem. Ze spreekt helder over haar venijnige pijn en schurend verdriet.
Een verhaal waar niet een pasklaar antwoord op is. In ons traject gaan we door de worstelingen, onderzoeken en tasten af. We proberen te snappen wat er gebeurt:
hier en nu. En wat er gebeurde: toen en daar. We snappen de chaos van alle bedradingen en kijken ernaar. Haar keel dichtgeknepen van verdriet, de voortdurende misselijkheid en de bal in haar maag, de stramme spieren in haar oververmoeide lijf.Ze vraagt me: ‘Hoe kan ik dit loslaten? Hoe kan ik hier mee verder leven?
Ik ben uitgeput’.
We komen verder: de verhalen worden gevoeld, uiteindelijk. Je leert weer te vertrouwen op je eigen waarneming en op je gevoel. Door het voelen, is er weer ruimte om naar de verhalen te kijken. Wat kunnen we er mee? Ze kijkt me hoopvol aan. ‘Er zijn dingen waar je geen invloed op hebt, en dingen waar je wel invloed op hebt. Waar je geen invloed op hebt, kun je ook niet veranderen. Daar moet je het mee doen. Toch als je je er heel erg verdrietig of boos over voelt, richten we ons op de emoties die het bij jou oproept. En daar kunnen we wel wat mee. Daar heb je wel invloed op.’
In één van de gesprekken kijkt ze naar buiten, naar de appelboom in mijn tuin. Prille appels hangen aan de takken. Pas als de appel rijp is, kun je hem plukken. Je voelt het aan de appel: de appel laat haast vanzelf los. In je hand. Aan het proces kun je weinig doen. De kunst van wachten. Actief wachten. Je kunt de omstandigheden beïnvloeden. Zorgen dat de boom water heeft. Dit is een mooie metafoor: je kunt je omstandigheid beïnvloeden door voor jezelf te zorgen. Zodat je rijpt, sterker wordt en steeds meer het gevoel hebt er klaar voor te zijn. Je hebt invloed op dít proces. Als de tijd rijp is, ben je er klaar voor en ga je met de situatie om zoals jij het aankunt.
Eind 2017: In alle gesprekken is er een vrouw ontstaan. Als een rups die een vlinder wordt. Dat kan niet zonder ontwikkeling. Dat kan ontstaan door de juiste voeding en bejegening. We sluiten een jaar af. Feitelijk is de situatie niet echt veranderd. Toch is de situatie beïnvloed omdat ze er anders naar kijkt. Dan zijn de resultaten ook anders. Ze leeft nu. Het gevecht met de emoties ligt achter haar. Ze snapt het. Je kan emoties hebben. Je bent ze niet. Je bent gewoon jezelf. En dat is heel wat.
Susan Veenstra
