Meestal voel ik verandering aankomen,
als een storm in rustig water.
Onrust en nieuwsgierigheid en een spannend gevoel:
wat gaat er komen? Van welke kant komt de storm?
En hoe zal het anders zijn?
Ik sliep er onrustig van.
Ineens was er een nieuwe baan, als een wonder.
Tegelijkertijd werd mijn moeder ziek.
Het leek ernstig.
Reden genoeg voor een flinke portie onrust.
Ook was ik nieuwsgierig. Ik wilde het beleven. Ik wilde er zijn.
Ik wil mijn hoofd niet wegdraaien.
En de realiteit in de ogen kijken. Ik kan het. Ik kan het aan.
Ken je het gevoel ineens dat je een soort van draaikolk voelt in je maag?
Een soort interne wiebel.
Houvast lijkt afwezig. Even geen oriëntatie gevoel.
Alles lijkt onzeker en dat is de enige zekerheid die er is.
Ik besloot: wat ik doe, wat ik investeer, dat doe ik met liefde en inzet.
Vol aandacht, niets vluchtig, niet overhaasten.
Niet wegkijken en oppakken wat zich aandient.
Hoe mooi is dat!
Toen brak mijn sandaal op een mooie zonnige dag.
Struikelend en voorzichtig verkende ik de bekende wereld
met onbekende stappen. Ik bezocht mijn vader en het was goed,
het was zoals het moest zijn. Ik bezocht mijn moeder en het was
zoals het de bedoeling leek.
Er was verbinding, er was contact en ik voelde dankbaarheid.
Dankbaar dat dit kan.
Ik bezocht een oude vriend en besprak mij gewankel en we lachten
ons een deuk. Zoals wij het zagen, zagen wij het.
We aten een gebraden kippetje en het leven rolt door,
met volle buiken. Ik ben dankbaar.
Op de fiets naar mijn nieuwe baan stapte ik een andere wereld in.
Ik voelde verwondering, een warm welkom en een nieuwe wending
in mijn bestaan. Ik mag mij verbazen. Ik mag er van genieten.
Ik koop nieuwe sandalen, die passen bij deze zomer,
deze gekke zomer van 2020.
Is dit soms de clou:
ik besluit, ik sta toe en het is oké.
En het gebeurt.
Ik ben erbij.
Susan Suustra
