Suustra Coaching

De keuze

Ik werd wakker met de vraag: Is er eigenlijk wel brood in huis? Ik voelde aan mijn lijf, dat er een andere vraag was, die ik mezelf niet durfde te stellen. Deze vraag is veilig. Ik besluit me te gaan verdiepen in vragen die er niet toedoen. Ik zoek afleiding, een uitweg, een manier om de keuze te vermijden. Er was brood in huis, maar dat hoefde ik niet. Ik zette een bordje yoghurt klaar en maakte koffie. Ik ‘moest’ er over denken en een goede keuze maken. Dat voelde alsof ik mezelf geen ruimte gaf om twijfel toe te laten of om de onzekerheid te voelen. Dat wilde ik vermijden.

En precies dat moest ik wel gaan doen;de onzekerheid en twijfel verdragen.

De telefoon ging. Plots stond er weer een ander deel van mijn leven op zijn kop.
Dit is wat ze noemen: overmacht en dat betekent ‘prioriteit’. Er moest gered en gehandeld worden. Het gevoel dat ik daarnet had, verdween direct. Vermijding maakt nu plaats voor in actie komen. Dat was even niet echt heel simpel, ik zat nog in mijn nachtkleding en had mijn yoghurt nog niet aangeroerd. De koffie wel, gelukkig.
Met een noodplan op naar een onbekende, maar noodlijdende situatie, op hoop van zegen.

Twee verhalen door elkaar, Twee delen van mijn leven die mijn aandacht nodig hebben.
De vraag is niet: waarom gebeurt dit? Maar wel: hoe ga ik hier mee om?
Ik voelde mij wel verstrikt in de ‘waarom’ vraag. Er kwamen heel veel gedachten op, en voorbeelden die die gedachten versterkten, een soort zelf oordelen. De gedachten dwaalden af naar tobben. En piekeren. Daardoor was mijn helderheid, samen met de kom yoghurt, weggespoeld in de gootsteen. Dit is nu wat er is. Ik bedoel NU, Nu is er een situatie, een werkelijkheid die bezit van mij neemt. Ik weet en voel, dat er een keuze is. De keuze om de helderheid weer te voelen. Ik liet mij afleiden door ‘waarom’, en dat was eigenlijk niet aan de orde.

Mijn wandelschoenen zijn bijna versleten, en dat doet er nu niet toe. Ik trek ze aan
en vertrek. Wandelen en frisse lucht. Onderweg kom ik een vrouw tegen. Ze spreekt me aan. Ze is gevallen, het is glad op de weg. Ze vraagt me haar te begeleiden naar de vaste weg. Ik word belemmerd in mijn actieve wandeling door iets wat er NU is.
Ik loop met haar mee, houd haar arm vast. Ze vertelt me over haar angst te vallen en de pijn die ze heeft aan haar hart. Ik ben ook ooit gevallen en kan de angst en de pijn invoelen. Ik stel me de pijn voor, als een hart met citroenzuur. Een hart met rafels en schrijnende plekken. We glibberen over het besneeuwde pad. Ik denk ook aan mijn hart, dat voelt zacht en klopt vrolijk. Mijn hart zingt een lied, een mooi gevoelig lied. Ik deel mijn lied, in mijn hart. Dat is maar beter ook, want mijn zangstem bespaar ik haar, om mijn eigen redenen. Op het kruispunt van de gladde naar de vast weg, nemen we afscheid. Ik denk aan de keuze van vanmorgen. Hoe kan je weten of een keuze de juiste keuze is? Achteraf weet je alles, vooraf moet je een keuze maken.
En een risico nemen. Ze glibbert in de verte nog voort. Ik vervolg mijn eigen pad.
Ik houd eigenlijk niet van risico nemen. Ik ben voor zekerheid en verander niet graag. En toch voel ik dat ik het wel ga doen, een drijvende, stuwende kracht, dat ik het kan.

‘Ohh nee, dat ook nog’ , er rent een kind over, richting de sloot, met een vliegende vaart. Adrenaline schiet van hersenpan naar tenen en weer terug. Ik moet er achteraan. Ik vis het kind op en mijn hartslag maakt overuren. Gered van de verdrinkingdood. Ik kijk in het donkere water en de donkerte is zo zwart. Het kind spartelt en met moeite houd ik het vast. Ik stel mijn hart gerust en het kind wordt kalm. ‘Ik wil, Ik doe’ zegt het kind. ‘Hier is de sloot, die is diep en gevaarlijk’.
‘Gebruik je hersenen, denk na’. Het kind kijkt me aan en denkt na. Waarover weet ik niet.

Uitgeput kom ik terug, maar niet van de wandeltocht, maar van de gebeurtenissen op mijn pad, waarvan ik de boodschap nog niet begrijp. Wat zegt dit? Ik heb mijn weg te volgen, maar er zijn steeds dingen. Zijn dit dingen die je afleiden, of zijn dit dingen die je brengen naar je doel in dit leven? Door je ervaringen te aanvaarden, en te aanschouwen, kun je zien wat ze je brengen.

Ik vervang de koffie, door een glas wijn en ik hoop maar, dat alles ergens toe zal leiden.
Na 2 glazen wijn, ben ik hiervan overtuigt. Het zal ergens toe leiden, ergens, ergens, ergens..

De volgende dag…dat is goed om te weten, er is altijd een volgende dag, met nieuw denkvocht en nieuwe mogelijkheden en weer nieuwe dingen. Aha, die dingen in het leven, hoe kan ik die nu eigenlijk zien? Is hier een handleiding voor, of een boek, of iemand aan wie ik het kan vragen, dat zou nou eens erg handig zijn. Dat zou veel werk schelen. Dan kan ik het antwoord halen uit een boek.

Ik schouw maar eens even in mijn hart. Daar is vast het antwoord te vinden.
En jawel, na noeste huishoudelijke arbeid weet ik wat ik moet gaan doen.
Liever geen vermijding van pijn, liever geen gedachten over mijn gevoelens, liever geen geratel van mijn ratio, het is zoals het is. En de beslissing valt.
Ondertussen maak ik een pannetje soep.

Susan Veenstra

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Categories
Recent Posts
Blog Nieuws