Suustra Coaching

Ik kreeg een bootje van mijn vader

Met een bootje kun je vele avonturen beleven. Ik denk dat hij het welletjes vond, de avonturen en de verassingen met zijn bootje. Voor ons is het nieuw. Een nieuw avontuur. Hij vertelt er graag over: benzine op, weg kwijt, te ver gevaren, een ander helpen, zich laten helpen door een ander. Hij heeft er vele herinneringen aan.  Onder de koffie vertelde hij wat we moesten weten: Hier zit de bougie, daar zit een pookje, daar een handeltje, en dan moet je dit knopje indrukken en dan choken en dan moet hij het doen. Een mondelinge gebruiksaanwijzing over hoe het ‘moet’ in zijn ervaring.  Na 33 jaar een bootje is het  tijd om het roer over te dragen aan zijn dochter. Aan mij dus.

Een bijzonder moment, een vader-dochter moment. De avonturen begonnen gelijk al. Verhuizen dus van het bootje. Niet meer over de Alkmaarse grachten, maar door de Koedijkse wateren. Bootje bood wat weerstand. Op de trailer leek de reis misschien wel mooi. Bij aankomst wilde Bootje niet loslaten. Wat een symboliek.  We gingen bijna met trailer en al het water is, mijn vader en ik. Met man en macht heb ik al mijn krachten ingezet en mijn vader zijn spierballen om de symbiose te doorbreken.  Na vele blauwe plekken lukte het. Daarna liet ik mij peddelen naar de nieuwe standplaats van ons bootje. Ook daar ging het niet makkelijk. De hele sloot zat vol met waterlelies ( ballast, oude wortelstokken, en veel slijmerige slierten) de motor liep vrij snel vast in draden, wortelstronken, bladeren en takken. Vader mopperen. Het echte afscheid was hierdoor gemakkelijk.

Onze eerste tocht met het bootje verliep niet echt soepel. Motor wilde niet starten, bougie verzopen of te vet of geen vonk? We klotsten door de sloten of we stonden stil. Motor sloeg af. Het was niet gemakkelijk om het bootje te leren kennen. Er zat wel beweging in. Door beweging ga je vooruit, ja…of achteruit…dat kan ook.  Je moet het zelf leren. Je moet zelf oefenen. Je mag je bezeren (nog meer blauwe plekken). We waren bijna thuis toen we hulp aanboden aan een persoon met een ander bootje, maar zonder benzine. Het motortje sloeg op hol, we schoten naar achteren in het riet. Ik denk dat we niet echt een professionele indruk maakten. Dat voelt altijd een beetje ‘dom’.  Zweet liet los uit alle poriën op het zelfde moment. Loslaten.  De schipper stond weer aan wal.  Nu naar huis, dachten wij. Onze motor sloeg af. Onze peddels waren onze vrienden. We waren er bijna, toen de motor weer aansloeg. Blij kwamen we weer thuis en uitgeput, spierpijn en tevredenheid met de vaste wal.

We moeten nog oefenen om te leren. Gisteren kregen we de motor niet aan. Wat nu weer? De klep  open. Even op onderzoek. We besloten na een half uur, te stoppen met het aan de praat krijgen van Bootje. We dronken een biertje op ons terras. We filosofeerde wat over het hoe en waarom. Dat was ook heel fijn.

Dank je papa voor deze levensles!

Susan september 2019.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Categories
Recent Posts
Blog Nieuws