Er is sprake van een worsteling in jezelf. Je ziet de verwoesting die de ander heeft aangericht in jou. Terugkijkend begrijp je niet precies hoe je in zo een complexe strijd terecht bent gekomen. Je wilde de strijd niet, en zat muurvast. Steeds als er een aanval kwam, kon je niets anders dan jezelf beschermen. En gevangen zat je, eerst in de relatie, nu uit de relatie. Vastgehouden aan de onrechtvaardigheid, dat verankerd zit in je lijf. Strak als een harnas kan je niet eens meer ademen. Het is een obsessie geworden. De weg van het onrecht heeft bijna je leven gekost. Dag en nacht heeft het bezit van je genomen.
Hoogtijd om je leven eens onder de loep te nemen. Act therapie kan goed helpen uit je gevangenis te komen doordat je meer inzichten krijgt. je kan uit het gevang, de deuren staan open. Durf je de stap te maken, of hecht je nog aan de gevangenis. Je weet wat je hebt, niet wat er komt. Door het activeren wat je echt belangrijk vindt in je leven, kan er weer ruimte komen voor rust in je hoofd. Je leven kan weer de juiste wending nemen.
Dit is hoe het is, voor nu: Je zit in zwaar weer. Kopje onder. Een geactiveerd zenuwstelsel en een groot verdriet van wat er niet meer is. Dat maakt je weer boos, omdat het niet eerlijk was. Is deze vicieuze cirkel je bekend? Wil je eruit? Wil je het anders misschien? Oké, ben je dan bereid er iets voor te doen? Ben je misschien nieuwsgierig geworden naar dit proces? Zo nee, dan is het ook goed, het kan zijn dat je meer tijd nodig hebt. Neem die, totdat het je tijd is. Je hebt verdriet, je bent boos, woedend. Proberen om de boosheid of het verdriet uit de weg te gaan, helpt je niet verder. Je bent er alleen maar meer mee bezig. Je energie gaat zitten in het verstoppen, wegdrukken, wegvluchten, vermijden, ontkennen van je emoties. Daar word je moe van, heel moe.
Sta jezelf toe om je pijn te voelen, je verlies, je onmacht en je onrecht. Bedenk wat belangrijk voor je is. Wat is waar je energie van krijgt? Is dat lastig? Ja dat klopt. Je kunt niet kiezen hoe je je voelt, je kunt wel kiezen wat je doet. Waarschijnlijk heb je ook allemaal gedachten, steeds weer en steeds meer. Hoe meer je denkt, hoe meer het er worden. Er komt geen einde aan en ook geen oplossing. Het begint met een gevoel, dan vind je daar iets van, één gedachte. Je krijgt een gevoel en daar ga je weer, in de achtbaan, met grote vaart door de bochten. Besef dat je je gedachten niet hoef te geloven, want wie zegt dat ze waar zijn? Het zijn gedachten, geen vaststaande feiten. De stem van je gedachten blijft maar ouwehoeren. Je groeit in dit proces zachtjesaan naar acceptatie toe. Een actief proces. Je kan natuurlijk gaan zitten wachten totdat iemand anders de oplossing aandraagt, en hem vervolgens afwijzen omdat dat niet de goede oplossing is. Je hebt liever een betere oplossing. Als je beseft dat het verdriet en de boosheid van jou zijn en hier ten volle de verantwoordelijk voor neemt, dan hoef je daar niet meer voor weg te vluchten. Jij bént niet je verdriet, jij bent niet je boosheid. Je voelt je verdrietig/ boos. Dat is wat anders. Welke open zenuw wordt er geraakt? Waar zit de pijn van waar je bang voor bent? Aanschouw het en blijf wat je bent. In en bij jezelf.
Zie de achtbaan doordenderen en kijk er eens naar. Je hoeft er niet in te zitten. Zo blijf je in je gedachten, boosheid/ verdriet achtbaan-loop zitten en kom je er nooit uit. Nu je het van een afstand ziet, zie je het ineens helder. De wagon stopt nooit, wat een nachtmerrie.
Ga maar even zitten, zodat je weer adem kan halen. Diep ademen. Stel je voor: je zit op een bankje en er komt een klein musje voor je zitten. Met hele kleine zachte veertjes, en een heel lief snaveltje. Hij pikt de kruimels van de grond. Even kijkt ze je aan en je voelt dat je leeft. Zo iets kleins. Zo iets ontroerends, een dikke traan valt van je wang, op de grond. Enthousiast drinkt het musje jouw traan op.
Je voelt weer wat belangrijk voor je is: kijken naar zoiets moois. Je wilt dit weer voelen. Je besluit ineens om voor jezelf te kiezen, je voelt het van binnen. De tranen die vallen zijn het musje te veel en vliegt weg, de vrijheid in, de lucht en de wolken. Wat doet er voor jou toe? Waar words jij blij van? Je maakt een plan, het is misschien zielig voor het vogeltje, maar je gaat morgen een kat ophalen uit het asiel met van die hele lieve ogen en een zachte vacht.
Susan Veenstra
